شهریار با اشعارش خلأ پس از حافظ را پر کرد

به گزارش خبرگزاری مهر، جلسه کارگاه «شب‌های پروانه‌ای» همزمان با روز بزرگداشت حافظ، با حضور عبدالمحید نجفی، ناصر پروانی و چند تن از شعرای تبریز و دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در خانه نیکدل تبریز برگزار شد.

پروانی در این‌نشست گفت: شهریار، شاعر بزرگی است که در اکثر قوالب شعری شعر گفته و اشعارش را بر زبان‌ها جاری کرده است. شهریار ۳۰ و چند هزار بیت شعر دارد که از این میان، حدود ۲ هزار بیت فارسی و ترکی وجود دارد که سرودنشان واقعاً از عهده شاعران عادی خارج است و همین ابیات نبوغ شهریار را به طور واضح نشان می‌دهد.

وی افزود: بی شک او با غزل‌های خود، پس از چند قرن، جانی تازه به این قالب خوش شکل شعر فارسی بخشید، تا آنجا که می‌توان ادعا کرد که او موفق شد خلأ طولانی را که با رفتن خواجه شیراز در غزل ایجاد شد که حتی شاعران سبک هندی با تمام ذوق و قریحه نازک خویش، موفق به پر کردنش نشدند، پر کند. شهریار در غزل بیشتر به ترنم عواطف، احساسات و تجربه‌های عاطفی خودش پرداخته است. جوهره غزل هم عشق است و شهریار هم به راستی عاشق بوده و اصلاً عاشق متولد شده است. به همین دلیل چیزی جز تجربه‌ها و شور و شیدایی‌های او انعکاس پیدا نکرده است و در نتیجه تشخص شعرش در همین نکته است.

این‌شاعر گفت: غزل‌هایش برای روزگار خود چیزی تازه و بدیع است. زبانی ساده و صمیمی دارد که گاه حتی با اصطلاحات عامیانه چاشنی می‌خورد، شور و حال و صمیمیت و سادگی و شیرین زبانی در غزل‌هایش موج می‌زند و بی شک او حال و هوای تازه ای را در غزل وارد کرد، به گونه‌ای که می‌توان گفت: شهریار شاعری عاشق است که عشق و شوریدگی و دل بستگی‌های عاطفی، ویژگی شعر اوست و غزل‌های او همچون غزل‌های حافظ، دنیای رنگین عشق با همه ابعاد گوناگون آن، از دلبستگی و شیدایی، دیدار، جدایی، وصل، هجران، بیم وامید، گله و شکایت و… آکنده است، ضمن اینکه از تصنع و تکلف‌های رایج غزل گذشتگان دور است. شهریار، در غزل‌های عارفانه اش به ناگاه ترک تن می‌کند و روی دل با معشوقی می‌نهد که تنهایی اش از جاذبه‌های مقاومت ناپذیر اوست.

پروانی در پایان گفت: اما آن‌چه قابل توجه و تعمق است، اینکه عشق و ارادت شهریار به حافظ، عمیق و جدایی ناپذیر است، شهریار، حافظ را مرید، مقتدا، پیر، مرشد و الگوی خود در شعر و حتی در نوع نگرش به زندگی خود نام می‌برد، شهریار، نخستین قدم‌های خود را در شعر، برجای پای خواجه رند شیراز می نهد، تخلص خود را از دیوان او به تفأل می‌ستاند و پس از آنکه خود رهرو تیزگام این طریق نه چندان هموار می‌شود، نیز خواجه را به عنوان چراغ دار و پیشوای خود از یاد نمی‌برد و در دیوان و دفتر او هیچکس به نام و اندازه حافظ ورد زبان او نبوده است.

در خلال برنامه دانشجویان و حضار به شعرخوانی فارسی و آذری پرداختند.